Hoefbevangenheid
Er is ontzettend veel bekend over hoefbevangenheid. Er zijn hele boeken over geschreven. Op deze pagina vind je dan ook slechts een samenvatting over hoefbevangenheid.
Wat is hoefbevangenheid?
Hoefbevangenheid is in grote lijnen een ontsteking tussen de hoefwand en het hoefbeen. Dit weefsel heet de lederhuid, en zorgt voor de verbinding tussen de hoef en de rest van het been. Als dit ontstoken raakt is dit zeer pijnlijk, en bovendien verliest het paard dus de verbinding tussen de hoef en de botten in het been. Hierdoor kunnen op lange en korte termijn ernstige complicaties ontstaan.
Hoefbevangenheid kan acuut optreden, maar ook chronisch aanwezig zijn. Als hoefbevangenheid chronisch is (wat al binnen een dag kan gebeuren), is de verbinding tussen het hoefbeen en de hoef al zo aangetast dat het hoefbeen gaat verzakken of kantelen en niet meer op de goede plek in de hoef zit.
Een hoefbevangen paard is daardoor eigenlijk altijd een spoedpatiënt. Wacht niet met het bellen van een dierenarts, snelle behandeling is erg belangrijk. Bovendien is hoefbevangenheid ontzettend pijnlijk.
Symptomen van hoefbevangenheid
In het acute stadium zien we plots (vaak heftige) verschijnselen bij het paard.
– Stijf en stram bewegen, om de beurt ontlasten van de voeten. Soms zijn de paarden zo kreupel dat ze niet meer willen lopen of willen staan.
– De hoeven zijn warm en in de ondervoet voel je de bloedvaten duidelijk kloppen.
– Koorts en verhoogde hartslag
Hoe wordt een paard hoefbevangen?
Meestal komt hoefbevangenheid door een afwijking in de stofwisseling, maar een paard kan ook hoefbevangen worden door ziekte of overbelasting.
– PPID (Pituitary Pars Intermedia Dysfunction) is een aandoening waardoor de hormoonhuishouding van het paard is aangetast. Door de verkeerde verhoudingen van hormonen in het lichaam kan het paard hoefbevangen worden.
– EMS (Equine Metabool Syndroom) komt voor bij paarden met (extreem) overgewicht.
– Voeding speelt ook een belangrijke rol. Een overschot aan suikers en zetmeel in het dieet van het paard geeft een verhoogd risico op hoefbevangenheid. Zeker als het paard er ineens heel veel van eet. Bouw de weidegang in het voorjaar daarom rustig op.
– Medicijnen hebben hoefbevangenheid soms als bijwerking.
– Endotoxines zijn gifstoffen die door bepaalde bacteriën aan het bloed worden afgegeven. Deze toxines komen bijvoorbeeld vrij als een merrie aan de nageboorte blijft staan. De toxines lopen vast in de kleine bloedvaatjes in de hoef en zorgen daar voor ontsteking.
– Overbelasting kan ook leiden tot hoefbevangenheid. Wanneer het paard bijvoorbeeld ernstig kreupel is aan een voet, komt er zoveel druk op de andere voeten dat die overbelast raken en gaan ontsteken.
Wat kan je doen aan hoefbevangenheid?
Als je denkt dat je paard hoefbevangen is moet je meteen de dierenarts bellen. Door snel therapie te starten kan hopelijk voorkomen worden dat er teveel schade in de ondervoet optreedt. We willen de ontsteking in de ondervoet zo snel mogelijk stoppen.
De dierenarts zal pijnstilling geven, welke ook direct als ontstekingsremmer werkt. Hierdoor wordt de ontsteking in de ondervoet minder, en kan de verbinding tussen de hoef en het hoefbeen weer sterker worden. De dierenarts kan ook een röntgenfoto maken om te kijken of het hoefbeen nog op de goede plek in de hoef zit. Ook zal de dierenarts de oorzaak van de hoefbevangenheid proberen te achterhalen en deze oorzaak wegnemen of behandelen.
Het is prettig om de voeten te koelen. Dit geeft verlichting van de pijn. Het is belangrijk dat het paard een zachte plek heeft om te gaan liggen. Wandelen is goed voor het herstel van de voet, maar voor een hoefbevangen paard is dit veel te pijnlijk. Het is goed als het paard zelf kan kiezen om te lopen, maar verplicht het paard niet. Het paard mag even geen suikers en koolhydraten eten, dus hooi is het beste. Zet het paard zeker niet op het weiland.
Als nazorg is het belangrijk om goed met de dierenarts en hoefsmid te overleggen over het plan van aanpak. Het plan van aanpak hangt af van de oorzaak van de hoefbevangenheid en de mate van verandering in de stand van het hoefbeen.
